Przymierze Abrahamowe

Przymierze Abrahamowe

Boża obietnica dana Abrahamowi jako podstawa Planu Zbawienia

„Będę ci błogosławił obficie i rozmnożę tak liczne potomstwo twoje jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza” (…) – Rodz. 22:17.

Przymierze z Abrahamem jest jednym z bardziej wszechstronnych przymierzy zapisanych w Biblii: „Przysiągłem na siebie samego, mówi Pan: Ponieważ to uczyniłeś i nie wzbraniałeś się ofiarować mi jedynego syna swego, będę ci błogosławił obficie i rozmnożę tak liczne potomstwo twoje jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza, a potomkowie twoi zdobędą grody nieprzyjaciół swoich, i w potomstwie twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi za to, że usłuchałeś głosu mego”(Rodz. 22: 16-18). Obietnica ta określa wolę Bożą wobec ludzi i jest podstawą dla przyszłych błogosławieństw całej ludzkości. Abraham nie otrzymał jednak „obietnic Abrahamowych” od razu.

Oryginalna obietnica brzmiała: „I rzekł Pan do Abrama: Wyjdź z ziemi swojej i od rodziny swojej, i z domu ojca swego do ziemi, którą ci wskażę. A uczynię z ciebie naród wielki i będę ci błogosławił, i uczynię sławnym imię twoje, tak że staniesz się błogosławieństwem. I będę błogosławił błogosławiącym tobie, a przeklinających cię przeklinać będę; i będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi” (Rodz. 12:1-3). Z czasem obietnica została rozwinięta. W Rodz. 13:15,16 dodana została aluzja o prochu ziemi: „Bo całą tę ziemię, którą widzisz, dam tobie i potomstwu twemu na wieki. I rozmnożę potomstwo twoje jak proch ziemi, również potomstwo twoje będzie mogło być policzone.” Wyrażenie o gwiazdach zostało dodane później (Rodz. 15:5).

Obietnica Boża była bezwarunkowa, ale Abraham musiał udowodnić swoją wiarę i poziom oddania: „Przez wiarę Abraham przyniósł na ofiarę Izaaka, gdy był wystawiony na próbę, i ofiarował jednorodzonego, on który otrzymał obietnicę. Do którego powiedziano: Od Izaaka nazwane będzie potomstwo twoje. Sądził, że Bóg ma moc wskrzeszać nawet umarłych; toteż jakby z umarłych, mówiąc obrazowo, otrzymał go z powrotem” (Hebr. 11:17-19). Ponieważ Abraham postąpił zgodnie z tym, co wyznawał, Bóg przysiągł mu, że w jego nasieniu błogosławione będą wszystkie narody ziemi (Rodz. 22:16-18).

Gwiazdy przedstawiają duchowe potomstwo Abrahama (Kościół pierworodnych), podczas gdy piasek przedstawia ziemskich potomków Abrahama (w tym ostatecznie całą odnowioną ludzkość).

Chrześcijanie pokazani w gwiazdach

Abraham poprosił Boga o potwierdzenie obietnicy potomka. Wydawało mu się, że będzie po nim dziedziczył któryś ze sług, Eliezer z Damaszku (Rodz. 15:2,3; 14:4). Jednak Pan zapewnił: (…) Nie ten będzie dziedzicem twoim, lecz ten, który będzie pochodził z wnętrzności twoich, będzie dziedzicem twoim” (Rodz. 15:4). Św. Paweł twierdził, że tym obiecanym dziedzicem był Izaak, który przedstawiał duchowe potomstwo Abrahama (Gal. 3:16, 29; 4:28). Bóg powiedział dalej: (…) Spójrz ku niebu i policz gwiazdy, jeśli możesz je policzyć! I rzekł do niego: Tak liczne będzie potomstwo twoje” (Rodz. 15:5). Obietnica o Izaaku była zatem powiązana z gwiazdami, co dowodzi, że gwiazdy przedstawiają duchowych potomków Abrahama, podobnie jak i Izaak.

Powiązanie gwiazd z Izaakiem zostało ponowione, kiedy Bóg powtórzył obietnicę Abrahamową przed Izaakiem, Wówczas Bóg wykorzystał jedynie symbol gwiazd, aby określić potomków Izaaka (Rodz. 26:4).

Apostoł Paweł pisał o potomstwie tej obietnicy, danej Abrahamowi, a potem Izaakowi:„Otóż obietnice dane były Abrahamowi i potomkowi jego, Pismo nie mówi: I potomkom – jako o wielu, lecz jako o jednym: I potomkowi twemu, a tym jest Chrystus”(Gal. 3:16).

Kim jest Chrystus?

Kim jest Chrystus, o którym pisał Paweł? Chrystus oznacza pomazańca i odnosi się do Jezusa oraz jego naśladowców. Apostoł Paweł potwierdził to: „Wy zaś jesteście ciałem Chrystusowym, a z osobna członkami” (1 Kor. 12:27). Mając na myśli tego Chrystusa, Jezusa jako Głowę wraz ze swymi naśladowcami jako Ciałem, św. Paweł napisał: „A jeśli jesteście Chrystusowi, tedy jesteście potomkami Abrahama, dziedzicami według obietnicy” (Gal. 3:29). W tym wersecie Paweł jasno utożsamił potomków Abrahama z Jezusem Chrystusem i jego naśladowcami.

Ważność wiary

W Liście do Rzymian Paweł rozważał nasze synowskie relacje z Bogiem i wykazał, że akceptacja jest wynikiem jego łaski poprzez naszą wiarę w ofiarę Jezusa, jako okup za Adama (Rzym. 3:22-26). Św. Paweł podkreślił fakt, że tak samo jak Abraham został wyróżniony za wiarę, tak my możemy zostać wyróżnieni za wiarę. Przedmiot istoty wiary w nawiązaniu do Abrahama jest ponownie poruszony w Rzym. 4:23-25. Apostoł podsumował swoje kazanie: „Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, dzięki któremu też mamy dostęp przez wiarę do tej łaski, w której stoimy, i chlubimy się nadzieją chwały Bożej”(Rzym. 5:1,2).

Podziel się